سايت هافينگتون
پست فرانسوي تاريخ : 2/9/2013 نويسنده : ژولي ويشک Julie Wiczeck ، محقق روابط بين الملل در دانشگاه
کپنهاگ
«بامداد
يکشنبه بيش از پنجاه پناهنده ايراني مخالف با رژيم ملايان حاکم بر ايران در کمپ خود
در اشرف درعراق به قتل رسيدند. به رغم درخواست هاي مکرر ساکنان جهت تأمين و تقويت امنيتشان،
جامعه بين الملل اقدامي نکرد و دست روي دست گذارده شاهد اين جنايت وحشيانه گرديد. وقت آن است که اين بي عملي پايان يابد.
سوريه
: تمام نگاه ها به سوريه دوخته شده و اين البته
کاملا قابل درک است. مي ماند که بحران سوريه باعث توقف اعمال ديگر جنايتکاراتي که از
هرج و مرج حاکم در منطقه براي بستن اتحادهاي تازه، تدوين استراتژي و استفاده از اين
شرايط در راستاي منافع شخصي خود بهره برداري مي کنند، نشده است. اين دقيقا همان چيزي است که در تعطيل
اخر هفته گذشته در برابر بي تفاوتي همگاني روي داده است : قتل عام پنجاه نفر در کمپ
اشرف.
(براي
خواندن مقاله «اشرف : جامعه بين الملل بايد قتل عام را متوقف سازد!» اينجا کليک کنيد
ـ لينك مطلب فرانس ليبرته است)
ارتش عراق
عامل اين قتل ها به دستور نخست وزير مالکي و به درخواست رژيم ايران است، خبري که آلخو
ويدال-کوادراس، نايب رئيس پارلمان اروپا تأييد مي کند. به اين ترتيب تنها اپوزيسيون
معتبر و نيرومند در برابر استبداد خامنه اي که در شوراي ملي مقاومت ايران (CNRI) تجسم يافته هدف يک سرکوب تمام عيار
قرار مي گيرد.
ريشه اين
رخداد يکسو بودن منافع رژيم ملايان و دولت عراق است : اسلاميست هاي راديکال خواهان
نابود ساختن آخرين نفس واقعي اميد و مقاومت در برابر ديکتاتوري خود هستند و عراقي ها
که کاملا و کلا تحت سلطه ايران قرار دارند، مي خواهند خود را از شر اين کمپ مزاحم خلاص
کنند.
بحران
سوريه به دولت ايران امکان داده با گريز از مجازات و با همدستي دولت عراق وارد عمل
شود. جمهوري اسلامي که اخيرا براي خود رئيس جمهور جديدي که تلاش مي کند خود را به عنوان
يک مدره جا بزند، برگزيده در حالي که او مهره تازه اي در دست ديکتاتوري ملايان بيش
نيست، از درهم ريختگي اوضاع بهره برداري مي کند. و رسانه هاي غربي سکوتي حيرت انگيز
و شوکه کننده اختيار کرده اند. تنها سايت شوراي ملي مقاومت ايران اخبار و اطلاعات به
روز شده منتشر و بخصوص به درج اعلام حمايت ها از مبارزه خود از سوي پارلمان اروپا،
پارلمان هاي آمريکا، فرانسه و شمار زيادي روشنفکران و شخصيت هاي سياسي اقدام مي کند.
از اين اعلام حمايت ها در هيچ رسانه ديگر نشاني نيست.
کمپ اشرف
علي القاعده تحت حفاظت سازمان ملل متحد که ساکنان آن را به عنوان پناهجو شناخته و نيز ايالات متحده که در ازاي خلع سلاح ساکنان با
آنها قرارداد حفاظت بسته قرار دارد. لذا به موجب قواعد حقوق بين الملل، ايالات متحده
مي تواند مسئول قتل عام هاي صورت گرفته در اين کمپ باشد.
در واقع
چه بسا بهتر مي بود ساکنان کمپ در اين بامداد شوم اول سپتامبر در شرايطي که يک کارزار
سازمان يافته شکار انسان به اجرا در آمد، مسلح باشند. ساکنان ناتوان در دفاع از خود
قرباني يک تعقيب و گريز واقعي و يک قتل عام سازمانيافته شدند که ساعت ها به طول انجاميد.
اکثر قربانيان خيلي ساده در حالي که دست هايشان از پشت بسته شده بود با شليک يک گلوله
به سرشان اعدام شدند. عکس هائي که بر اين کشتار گواهي مي دهند توسط شماري از ساکنان
کمپ به قيمت جانشان تهيه و خشونتي نادر و دلخراش را به نمايش مي گذارند اما بايد حتما
ديده شوند تا آثار و عواقب انفعال ايالات متحده درک گردد.
دولت عراق
منظما موافقتنامه اي را که با سازمان ملل امضا کرده زير پا مي گذارد. اين سومين حمله
مرگبار پس از حملات سال هاي 2009 و 2011 است. اگر از نگاه برخي ها سايه کمترين ترديدي
درباره عاملان اين قتل عام ها وجود داشته باشد، هنگامي که مطلع مي شويم که کشتار مزبور
تنها يک هفته پس از ديدار نخست وزير عراق مالکي با حسين سلامي، فرمانده سپاه پاسداران
انقلاب ايران روي داده، بايد بر طرف شود. وانگهي سپاه مزبور به گزارش کانال اول تلويزيون
دولتي ايران با انتشار اطلاعيه اي از حمله به کمپ اشرف ابراز شادماني کرده است.
يک تيم
سازمان ملل راهي کمپ شده تا به بررسي اين کشتار بپردازد و دولت عراق وعده تشکيل يک
«کميسيون تحقيق» را داده است. وزارت خارجه فرانسه حمله به کمپ اشرف را محکوم کرده است.
اما شايد مي بايست اين قتل عام از قبل پيش بيني مي شد و شايد کاترين اشتون که به دفعات
در اين باره مورد پرسش قرار گرفته يا مارتين کوبلر، نماينده ويژه دبيرکل ملل متحد در
عراق، مي بايست به درخواست هاي متعدد و مکرر تقويت تدابير امنيتي کمپ «پيش از» بررسي
و تحقيق درباره کشتار پاسخ مساعد داده باشند.
اين انفعال
غيرقابل قبول و غير قابل درک است. خطرناک هم هست چرا که مي توان انتظار حملات تازه
اي عليه نه تنها کمپ اشرف بلکه عليه کمپ ديگر پناهندگان ايراني به نام ليبرتي را داشت.
در حالي که سياستي که بايد در قبال بحران سوريه اتخاذ گردد مورد بحث پارلمان هاي ملي
قرار دارد و در حالي که وضعيت سوريه غامض و پيچيده است، درباره رويه اي که بايد در
قبال اشرف در پيش گرفته شود جاي بحث و ترديدي نيست. زيرا اعدام هاي سريع گروهي غير
نظامي بدون سلاح که قاعدتا بايد تحت حفاظت سازمان ملل و آمريکا باشند، جنايتي عليه
بشريت است و دست هاي کساني که به رغم فراخوان
هاي متعدد کمک پيش از قتل عام، اقدام به تأمين امنيت و حفاظت نکردند به اين خون آغشته
است.»
