زري اصفهاني
Friday, October 18, 2013
سی سال مبارزه . سی سال موعظه برای مبارزه . سی
سال تشویق دیگران به مبارزه . سی سال درکنار چریک ها زندگی کردن و نان خون شان را
خوردن . درانتها اما ... به کجار سیده اید؟ درهرصورت مبارکتان باشد . جایتان همین
جاست . سی سال اشتباه کرده بودید و اشتباه کرده بودند . آنهایی که شمارا از خودشان
پنداشته بودند . با شما نان و نمک خورده بودند . اسرارشان را دراختیارتان گذاشته
بودند . از جانشان مایه گذاشته بودند تا شما امن و امان بمانید و زخم چشمی نخورید
. دربالای سرشان جایتان داده بودند و برایتان سی سال هورا کشیده بودند اما
حقیقت اش .نه شما نیروی ضد استثماری بودید و نه آنها کسانی بودند که
دست از مبارزه بردارند و درکنار خانواده و اهل و عیال خوشحال و خندان بازنشسته
شوند . دوجنس مختلف بودید . و آنطور که میگویند . کبوتر با کبوتر
،بازبا باز کند همجنس با همجنس پرواز . شما از همین قماش بوده اید .ازهمین
قماشی که الان هستید و درجمعشان برایتان جا بازکرده اند!. و باز بقول سعدی
باران که درلطافت طبعش دریغ نیست . در باغ لاله روید و درشوره زار خار
اما چه بد است که آدم درآخر عمرو هنگام بازنشستگی به یک کودک
بدل شود . وکودکی آغاز کند چه در گفتار و چه درکردار . خودش را لوس کند و هرچند
روزی برای اینکه عکس و نوشته اش درجایی چاپ شود و از یاد نرود بامبول جدیدی
را درست کند و فیل تازه ای هوا کند . یی میل های تازه ای اختراع کند و دچار ایلوژن
های تازه ای شود . گویا که دیگران ، هم آنها که درهمه دنیا به اعتصاب غذا و
تظاهرات و مبارزه و از جان گذشتگی مشعول اند و یک دقیقه جمهوری اسلامی را رها نمی
کنند وقتشان و انرژیشان آنقدر زیاد است که صرف یک عضو با ز
نشسته و مستعفی که دیگر هیچ پشمی هم ( بدلیل آنچه که خودش با خودش و گذشته
مبارزاتی اش کرده است ) بکلاهش نمانده است بکنند . نخیر جناب دکتر بازنشسته .
گویند که ، از دل برود هرآنکه از دیده رود . مگر همین نیست ؟ مگر ترس شما از همین
نیست که یکوقت فراموش شوید ؟ و کسی دیگر یادتان هم نکند و به این خاطر نیست که
هرروز داستان تازه ای میسازید . و هرروز بهانه ای میتراشید که خودتان را مطرح کنید
و بگوئید آهای ملت من هستم ها ! همان د کتر قصیم ام ها !! یادتان نرود که من
استعفا دادم وزمانی عضو شورای ملی مقاومت بودم و بعد رفتم ولی هنوز زنده ام
ها .جناب دکتر باورکنید که دیگر کسی وقت شما را هم ندارد . رفته اید دیگر و
فراموش شده اید . آنقدر آدم خوب دردنیا هست که میشود درموردشان نوشت و هیاهو کرد
که شما دراین میان از هیچ هم هیچ ترید . انسان های والایی هستند که جان و
زندگی و خوشی و خانواده و فرزند و همسر و همه چیزشان را برای ملت شان و برای هدف
ارزشمندشان فدا کرده اند و میکنند . اگر کسی بخواهد درمورد کسی کنجکاوی کند آنها
هستند نه شما . باورکنید که دیگر هیچ پشیزی ارزش ندارید . دراذهان کسانی که هنوز
قلبشان برای وطنشان و برای مردمشان می تپد و میخواهند با غول بی شاخ و دم و عمامه
بسر جمهوری اسلامی بجنگند چهره های دیگری میدرخشد و انسان های دیگری جلوه
گرند . انسان هایی تمام عیار مبارز و تمام عیار شاخص زیبایی و فدا و اخلاق و عدالت
و تعهد . که بیشک شما جزء آنها نیستید . بیخود وقت خوش دوران بازنشستگی تان
را صرف .نوشته های سخیفی از این د ست نکنید . بروید خوش باشید . شبتان بخیرخوابهای
خوش ببینید!ز
