منبع
اصلي: سايت نيويورك تايمز 13/8/92
سايت نيويورك تايمز - 12آبان 92
عنوان: با ايران صحبت كنيد، جواب دارد
بقلم
رايان كراكر
با اين‌كه
اكثر آمريكاييان ممكن است اطلاع نداشته باشند، گفتگو با ايران قبلاً هم موفق شده و
مي‌تواند باز هم موفقيت آميزباشد. بلافاصله بعد از
11سپتامبر، زمانيكه من در وزارت‌خارجه خدمت مي‌كردم، با ديپلماتهاي ايراني ملاقات
مي‌كردم و درباره گامهاي بعدي در افغانستان با آنها تبادل نظر مي‌كردم.
در آن
زمان، ما دشمن مشتركي داشتيم كه طالبان و عناصر القاعده وابسته به آن بود، و هر دو
دولت معتقد بوديم كه ارزش آن را دارد كه همكاري با يكديگر را آزمايش كنيم.
ايرانيان
سازنده، پراگماتيك و متمركز بودند. در يك نقطه آنها حتي يك نقشه بسيار ارزشمند كه
استعداد نيروهاي طالبان و موقعيت آنها را نشان مي‌داد، درست قبل از شروع عمليات
نظامي آمريكا به ما دادند.
... سپس ناگهان همه چيز وقتي كه
رئيس‌جمهور جورج بوش سخنراني معروف ”محور شر ”خود را در سال 2002 ايراد كرد متوقف
شد. رهبران ايران به اين نتيجه‌گيري رسيدند كه عليرغم همكاري آنها در جنگ، آمريكا
كماكان به‌طور آشتي ناپذيري با آنها دشمني مي‌كند.
همكاري
واقعي عملاً بعد از اين سخنراني متوقف شد، و بهاي آن بلافصل بود. در آن زمان، ما
در حال مذاكره بر سر جابجايي رهبر بدنام افغان، گلب الدين حكمتيار، از بازداشت
خانگي در ايران به بازداشت در افغانستان و نهايتاً به آمريكا بوديم .
ايرانيان
در عوض ورود مخفيانه او به افغانستان را تسهيل كردند، كه هنوز هم در آن‌جا است و
عليه اهداف ائتلاف و افغاني دست به حمله مي‌زند.
ما بار
ديگر در 2007 زمانيكه من سفير آمريكا در عراق بودم ملاقات كرديم. هدف ما اين بود
كه ايران را متقاعد كنيم كه از گروههايي مانند ارتش مهدي مقتدا صدر، يك گروه شبه
نظامي شيعه كه دولت عراق و نيروهاي ائتلاف را مورد هدف قرار مي‌داد، حمايت نكند.
با اين‌كه اين مذاكرات به جايي نرسيد، شايد لااقل باعث متقاعد شدن نخست‌وزير نوري
مالكي شد كه به‌كارگيري زور تنها راه مقابله با شبه نظاميان است. او عمليات موفقيت
آميزي را با حمايت نيروهاي ائتلاف در 2008 عليه آنها شروع كرد.
تجربه
افغانستان نشان مي‌دهد كه پيشرفت ديپلوماتيك بين آمريكا و ايران امكانپذير است.
اين كار تضمين‌دار نيست، ولي يك راه‌حل قوي ديپلوماتيك هميشه بهتر از ساير گزينه‌ها
است.
دولت ايران
دشمن ما است، ولي هم‌چنين يك بازيگر منطقي است. و مانند همه دولتها، توان
پراگماتيك و منعطف بودن را وقتي كه منافع آن ايجاب مي‌كند دارد. اگر آمريكا چهار
درسي را كه از گفتگوهاي 2001 گرفته است به‌كار بگيرد، احتمال تكرار موفقيتهاي
گذشته وجود دارد.
اول اين‌كه مذاكره‌كنندگان بايستي فهم كنند كه
پيشرفت جدي فقط در گفتگوهاي مستقيم محتمل است. شركت اعضاي دائم شوراي امنيت سازمان
ملل و آلمان بايستي ادامه داشته باشد، ولي وزنه سنگين بايد روي دوش دو بازيگر اصلي
باشد.
دوم اين‌كه محتواي گفتگوها بايستي به‌دقت حفظ
شود. آشكار كردن پيش از موعد جزئيات به كسانيكه با گفتگوها مخالفند مهمات مي‌دهد و
انعطاف مذاكره‌كنندگان را محدود مي‌كند.
سوم
اين‌كه آمريكا بايستي حاضر به وارد كردن موضوعات ديگري بجز مسأله هسته اي نيز
باشد. پيشرفت در يك زمينه مي‌تواند باعث اعتماد سازي و تسهيل پيشرفت در
ساير زمينه‌ها گردد. من اين موضوع را ماه گذشته در گفتگويي با رهبران ايران در
نيويورك مطرح كردم، و به نظر ميآمد كه آنها پذيراي آن بودند و از افغانستان و
سوريه به‌عنوان گزينه نام بردند.
مقامات
ايراني كه من در نيويورك ملاقات كردم استدلال مي‌كردند كه سلاح هسته اي در اصل
امنيت ايران را كاهش مي‌دهد، زيرا منجر به ايجاد جرقه زنجيره اي بي‌ثبات‌كننده
تكثير هسته اي در منطقه مي‌شود.
رايان
كراكر سفير سابق آمريكا در افغانستان و عراق، و رئيس دانشكده حكومت و خدمات عمومي
”بوش ”در دانشگاه A & M
در تكزاس است.
NYTimes
Op-Ed Contributor
Talk to Iran ، It Works
By RYAN C. CROCKER
Published: November 3، 2013 Comment
AFTER President Obama and the president of Iran.
"
href="http://topics.nytimes.com/top/news/international/countriesandterritories/%3Cspanstyle='background-color:lightblue'%3Eiran%3C/span%3E/index.html?inline=nyt-geo">Iran
،
Hassan Rouhani ، talked on the phone in late September، those hoping for a
diplomatic resolution to the nuclear standoff were excited that a breakthrough
was imminent; meanwhile، some American allies expressed deep skepticism
over a potential rapprochement with Iran .
Later this week، another round of talks will begin in Geneva. The
window for achieving a diplomatic solution to the nuclear crisis is not
open-ended. Both Mr. Obama and Mr. Rouhani face domestic pressures — from
skeptical members of Congress and hard-liners in Tehran .
Although most Americans may be unaware of it، talks with Iran have
succeeded before and they can succeed again.
Immediately after 9/11، while serving in the State
Department، I sat down with Iranian diplomats to discuss the next steps in
Afghanistan.
Back then، we had a common enemy، the Taliban and its Al Qaeda
associates، and both governments thought it was worth exploring whether we
could cooperate.
The Iranian s were constructive، pragmatic and focused — at
one point they even produced an extremely valuable map showing the Taliban’s
troop strength and positions just before American military action began.
They were also strong proponents of taking action in
Afghanistan. Iranian -American agreement at the 2001 Bonn conference on
Afghanistan was central to establishing the Afghan Interim Authority. After I
was sent to reopen the United States Embassy in Kabul، we forged agreements with
Iran on various security issues and coordinated approaches to reconstruction.
And then، suddenly، it all came to an end when President George W.
Bush gave his famous “axis of evil ”speech in early 2002. Iran ’s leaders
concluded that despite their cooperation with the war effort، the United States remained
implacably hostile.
Real cooperation effectively ceased after the speech، and the costs were
immediate. At the time، we were in the process of negotiating the
transfer of the notorious Afghan warlord Gulbuddin Hekmatyar، from Iranian house arrest to
Afghan custody and ultimately to American control.
Instead، the Iranian s facilitated
his covert entry into Afghanistan، where he remains at large، launching attacks on
coalition and Afghan targets.
We met again when I was ambassador to Iraq in 2007. The
goal was to persuade Iran to cease supporting groups like Moktada al- Sadr ’s
Mahdi Army، a Shiite militia that was targeting the Iraq i government and
coalition forces. While the negotiations accomplished nothing، they may have convinced
Prime Minister Nuri Kamal al- Maliki that force was the only way to deal with
the militias. He began a successful operation against them، with coalition support، in 2008.
The Afghan experience demonstrates that diplomatic
progress between America and Iran is possible. It’s not guaranteed، but a solid diplomatic
solution is always better than the alternatives.
Iran ’s government is an adversary، but it is also a rational
actor. And، like all governments، it is capable of being pragmatic and flexible
when it is in its interest to be. There is a chance that America can replicate
past successes if it applies four lessons from the 2001 talks.
First، negotiators must understand that serious progress
is likely to come only in direct talks. The involvement of the permanent
members of the United Nations Security Council and Germany should continue، but the heavy lifting will
have to be done by the two central actors.
Second، the substance of the talks must be closely held.
Revealing the details too soon will give ammunition to those who oppose the
talks and limit the flexibility of the negotiators.
Third، America should be ready to introduce other issues
beyond the nuclear file. Progress in one area can build confidence and
facilitate progress in others.
I mentioned this in a
discussion with Iranian leaders in New York last month، and they seemed receptive، mentioning Afghanistan and
Syria as possibilities.
Finally، the United States must make clear that it does
not seek to overthrow the Iranian government. Iranian paranoia on this issue is
limitless، and understandably so. In 1953، the American and British
intelligence services ousted a democratically elected Iranian prime minister، an episode that few
Americans remember and no Iranian can forget.
The outlines of a deal are clear. Iran wants sanctions
lifted and an end to its isolation، while the international community wants clear
verification that Iran 's nuclear program."
href="http://topics.nytimes.com/top/news/international/countriesandterritories/%3Cspanstyle='background-color:lightblue'%3Eiran%3C/span%3E/nuclear_program/index.html?inline=nyt-classifier">Iran
’s nuclear program will never be weaponized.
The Iranian officials
I met in New York argued that a nuclear weapon would actually degrade Iran ’s
security because it would spark a destabilizing cascade of proliferation in the
region.
That is encouraging talk، but the Iranian s will have
to move first. There can be no question of easing American sanctions until Iran
has demonstrated its seriousness in confining any nuclear program to peaceful
purposes.
Ryan C. Crocker ، a former United States ambassador to Afghanistan
and Iraq ، is dean of the Bush School of Government and Public Service at
Texas A & M.
متن،قسمتي از متن مشروح است. ترجمه، دقيق و
قابل نقل و استناد است
